ትርጉም በዲ/ን ሽመልስ መርጊያ
01/06/2004
ውስጣዊ የሆነችው የነፍሳችን ዐይን
መመልከት የምትችለው በእምነት ነው፡፡ በእምነት ዐይናችን እግዚአብሔር በመጽሐፍ እና በዐይን በሚታየው በዚህ ዓለም ሰውሮ ያስቀመጣቸውን
ምሳሌዎችን መረዳት እንችላለን፡፡ ውጫዊዋ ዐይናችን በፀሐይ ብርሃን ታግዛ መመልከት እንድትችል ውስጣዊዋ የነፍስ ዐይናችንም በእምነት ብርሃን ታግዛ መንፈሳዊውን ዓለም ትመረምራለች ትመለከታለች፡፡ ነገር ግን ይህች
የነፍስ ዐይናችን በኃጢአት ምክንያት ልትታወር ትችላለች፡፡ ውስጣዊዋ ዐይናችን በደንብ መመልከት እንድትችል ለማድረግ ንጽሕትና ጥርት ያለች መሆን አለባት፤ እርሱም ከኃጢአት ነው፡፡ ውስጣዊዋ ዐይናችን ንጽሕትና ጥርት ያለች ስትሆን ቅዱስ ኤፍሬም እንደሚለው “ብርህት ዐይን” ተብላ ትጠራለች፡፡
ይህች ቃል በቅዱስ ኤፍሬምና በሌሎችም የሶርያ ቅዱሳን አባቶች ዘንድ የምትዘወተር ቃል ናት፡፡
ውስጣዊው የነፍሳችን ዐይኖች የበሩ
እንደሆነ ብቻ ነው የእግዚአብሔርን ሥራና ፈቃድ ማስተዋልና በሥነፍጥረትና በመጽሐፍ ቅዱስ ያሉትን ምሳሌዎችን መረዳት
የምንችለው፡፡ “ቅዱሳት መጻሕፍት ፊታችንን እንደምንመለከትባቸው
መስታወቶች ናቸው፡፡ ዐይኖቹ ብሩሃን የሆኑለት ሰው በእነርሱ ውስጥ እርሱ በእግዚአብሔር አርዓያና አምሳል እንደተፈጠረ ይረዳባችኋል፡፡” (ቅዱስ ኤፍሬም)
የማየት ብቃታችንም ሊያድግ የሚችለው እምነታችን ያደገና የጨመረ እንደሆነ ነው፡፡ የነፍስ
ዐይናችን በጣም ብርህት በሆነች ቁጥር እግዚአብሔራዊ እውነታዎችን በይበልጥ እየተረዳን እንመጣለን፡፡ አንዲት ነፍስ አንድን
እግዚአብሔራዊ እውነት በተለያየ አቅጣጫ መረዳት የቻለች እንደሆነ የዚህች ነፍስ ዐይኖች ብሩሃን ናቸው ማለት ነው፡፡